Prachtige dag. Ik wil er uit. Wandelen. Met mijn hoofd in de wind, mooie dingen zien...ik rij naar de Veluwe.
Aangekomen bij de Posbank op een overvolle parkeerplaats, omringd door toortsen en berken, wandel ik rustig naar hèt uitkijkpunt, dat volgepakt staat met mensen die selfies nemen met het prachtige uitzicht op de achtergrond.
Bij het bord met wandelroutes hoor ik gezinnen discussies voeren over de lengte van de route die ze gaan wandelen.
Ik loop er rustig voorbij en ga het wildhekje door. Het klapt hard achter me dicht.
Ik wandel op mijn gevoel over het zandpad en neem de eerste afslag rechts.
Meteen een stevig klimmetje naar boven. De heide is inmiddels bijna uitgebloeid en af en toe valt mijn oog op een brem die in de tweede bloei van het jaar staat.
Ook is er een overvloed aan bramen. Het zijn velden vol heide, brem en braam met af en toe een dennenboom en prachtige eiken. Halverwege de heuvel staat "mijn" magische Eik.
Ik ga tegen de eik staan om te genieten van het uitzicht.
In de verte zie ik de drukte op het uitkijkpunt. De mensen lijken klein. Het uitkijkpunt ligt lager dan het punt waarop ik nu sta en ik ben nog maar halverwege de heuvel. Het is hier rustig, er zijn geen mensen. Tijdens de klim omhoog ook niemand gezien. Ik werd wel vergezeld door hommels, sluipwespen, bijtjes, libellen die vrolijk om mijn hoofd zoemden en af en toe moest ik opzij springen voor een bosmestkever. Toen ik met mijn hand bij de bramenstruik zat klom er een vrouwelijke zadelsprinkhaan op mijn hand.
Ik sta nog steeds tegen de Eik.
Het begint spontaan te waaien en de eik laat wat van haar eikels vallen. Ik raap ze op en neem ze mee, ik besluit verder te wandelen naar het nog hoger gelegen punt.
De Kelten noemden de eik "Duir" en dat betekent: "Poort naar een andere wereld"
Ons woord voor deur stamt ook af van het Keltische woord Duir.
Aangekomen op de top van deze heuvel loop ik een dennenbos in. Ik adem de geuren diep in. Ik dwaal wat rond tussen de dennen, veel bosmestkevers hier. Grappige èn nuttige beestjes. Opeens valt er een dennenappel met een plof op de grond. Precies op het pad dat naar de zandvlakte gaat. Ik raap de dennenappel op en steek het in mijn zak en loop over het pad naar de zandvlakte. Langzaam loop ik door het mulle zand naar de overkant. Daar neem ik het pad richting beneden en sla dan rechtsaf. Op dit pad staat een dode boom naast zijn partner. Zijn partner buigt naar hem toe. Het pad kronkelt verder naar beneden. Prachtige uitzichten op de door heide beklede heuvels. Er lopen wilde paarden heerlijk te genieten.
Dan sta ik weer op een T-splitsing en sla linksaf en meteen rechts over een prachtig hoger gelegen pad omringd door bomen. Ik volg het pad en het gaat slingerend omhoog, naar wat ik denk het hoogste punt van de Posbank. Het is een stevig maar prachtig klimmetje ! Op de top staat een prachtige oude beuk. Ik geniet enorm van het uitzicht. Beneden lopen wat mensen richting de brug bij de Jufferboom, de wandelroute die naar het restaurant gaat. Ze lijken klein als mieren. In nette rijtjes wandelen ze er naar toe, soms even achter elkaar om passanten door te laten die van de tegenovergestelde richting komen.
Ik wil wel tegen ze roepen dat je eigen pad volgen zoveel meer moois biedt, vergeet die routes toch !
Na dit punt vergeet ik foto's te maken, omdat ik verwonderd ben door zoveel schoonheid.
Ik wandel nog een uurtje voordat ik bij mijn auto kom. Onderweg zie ik een schaapsherder met kudde, een bos vol met varens (zo'n magisch gezicht), zandvlaktes, dode boomstronken in de vorm van draken en af en toe wat mensen.
Ik ben weer terug bij het uitkijkpunt. Heel veel mensen. En het liefste zou ik tegen ze willen roepen: "Lieve mensen, dáár, voorbij die dikke eik ligt een hele andere wereld !
Eentje die verder reikt dan dit uitkijkpunt, er is zoveel te ontdekken !"
Op de terugweg naar huis komt de maan op, ze is groot en prachtig.
